Anneler günümüz kutlu olsun.
Bu ay pek çok kurum ve kuruluş anneler gününü kutluyor.
Biz anneler, aldığımız hediyelerle çok mutlu olsak da en büyük hediyenin ailemizin mutluluğu olduğu da bir gerçek.
Günümüz anneleri, koşulların getirdiklerinden ötürü kaygılı.
“Yeterli olabiliyor muyum, ben iyi bir anne miyim?” gibi sorular zihinlerini kurcalıyor.
Geçmişte iyi anne dediğimizde aklımıza gelen bir tablo vardı. Bu tablodaki gibi olabilen her kadın da iyi anne sayılabilirdi.
Ama şimdi ne anneliğimizi ölçebileceğimiz bir ölçek var, ne de geçmişten getirdiklerimiz bize yetiyor.
Varımız yoğumuz instagramımız…
Hal böyle olunca gün geçtikçe büyüyor huzursuzluğumuz.
Anneliğin kutsal olduğu hep söylenir ama annelerin de sıradan insanlar olduğu unutulur nedense.
Evet annelik, bir kadının içindeki tüm süper güçleri harekete geçirir geçirmesine ama en nihayetinde her güç belirli bir zaman sonra tükenebilir.
Danışanlarım bana başvurduklarında pek çok konudan bahsederler.
İşleri, evleri, çocukları, aileleri.
Peki sen, sen nasılsın dediğimde ise ortam sessizleşir.
Her ne kadar kendisi ile ilgili gibi görünse de çok az insan özünde kendisi ile meşguldür.
Bilhassa kadınlarımız, bilhassa annelerimiz; kendilerini çoğu zaman arka plana atma eğilimindeler.
Tıpkı akıllı telefonlarımızın arka planında çalışan bir uygulamanın şarjımızı bitirmesi gibi, bizim de kendimizle ilgili yüklemeleri görmememiz bizi zamanla tüketir.
Hayatımızdaki insanlar arasındaki yük dağılımı, onlara ayırdığımız zaman; verdiklerimiz-aldıklarımız arasında bir denge yok ise bu dengesizlik zamanla bizi yutmaya başlar.
Bizi yutanın ne olduğunu anlamadan, başka başka kapılarda bulabiliriz kendimizi.
İnsan, içinde binbir bilinmeyen saklayan bir denklemdir zira…
İşte bu yüzden Sevgili Okur,
Eğer anne isen, kendine zaman ayır.
Anneler gününde hassas bir mutfak terazisi yerine, bir gönül terazisi iste kendine.
Duygularını koy üstüne, kendini anlamaya çalış.
Başkalarını ikna etmeye çabalamadan önce, kendinle barış.
R. Berrin Tuncel
Uzman Psikolog & Psikoterapist