Ünzile insan dölü
On kardeş, beşi ölü
Büyüdükçe un ufak
Ve gelirde görücü
İnci gibi dişi
Görücü bilir işi
Söğüdüm ağlar gider
Olur hatun kişi
Varmadan sekizine
Ergin oldu Ünzile
Hem çocuk hem de kadın
On ikisinde ana
Bir gül gibi al ve narin
Bir su gibi saydam ve sakin
Susar kadın Ünzile
Yağmuru kim döküyor?
Ünzile kaç koyun ediyor?
Dayaktan uslanalı
Hiçbir şey sormuyor
Korkar durur, gitmez
Köyün en son çitine
İnanır o sınırda dünyanın bittiğine
Ünzile insan dölü
Bilinmezlere gebe
Sırların mihnetini
Yükleyip de beline
- ••
İtirazı ve yarası olanlar, acısını şarkı söyleyerek dindiriyor. Bu şarkı kimi kere öylesine içli, öylesine derin…
Ünzile de böyle bir şarkı. Her dinleyişimde kulağıma koyunların çıngıraklarının sesinin geldiği, er bir vakitte dumanı tüten evlerin kokusunun genzimi yaktığı bir şarkı.
Biz şarklılar, düzen kurma meselesine takılmışızdır. Yerini bulma, yerleşme, yuva kurma. Gelinlikle girme ve kefenle çıkma…
Bizde, evlenme meselesi sürdürülecek düzenin; ve ne yazık ki psikopatolojinin varisi olmak demektir. Ne acı…
İrem, “Berin, bu sayıda çocuk gelinleri gündeme alacağız” dediğinde biraz korkak, daha çok cesurca “elbette” dedim. Hasırları kaldırmak, bizim işimiz.
İnsanın bilinçdışında fokurdayan yıkıcı enerjinin, inkar edilerek “Aman ağzımızın tadı bozulmasın Ali Rıza Bey” kıvamında “düzenler sürdürdüğümüz” töremiz, cinselliği, aşkı, gençliği, genç kızlığı, sevgiyi, dinlemeyi, anlamayı da gömmüyor mu Ünzile ile?
Çocuk gelinler, henüz neyin içerisine doğduklarını anlamadan “diri diri gömülen cahiliye dönemi” kız çocuklarına nasıl da benziyor değil mi? Atalarının geleneğini sürdüren Kureyşliler gibi öldürmenin; psikolojik bir görünümü…
Güce tapan, ama taptığı şeyin “Allah” olduğunu iddia eden toplulukların; hakikatini anlamak için “insana ne yaptığına” bakmak kâfi.
Biz, ne yazık ki; henüz doğduğu andan itibaren çocuklarına “düzenin koruyucusu” yükünü yükleyen bir milletiz.
Oysa insan, yeryüzünün halifesi olması nedeni ile kendi biricikliğini yaşamak ve anlamakla sorumlu. Bunu, kendine kör bir topluluğa nasıl anlatabiliriz?
Cinselliğin, türün devamı ve psikolojik sağlık için gerekli doğal bir dürtü olduğu gerçeğini inkar edip, onu “namus” paketine sıkıştırıp, ensest ve çocuk gelin meselelerinde olduğu gibi hasırın altına ittirdiği kokuşmuş gerçekliği ile nasıl yüzleşecek bu toplum?
Gündüz kuşağı programlarında, bu kokuşmuş tablonun meşrulaştığı ve iyileşmek değil çöplükte debelenmek diyebileceğimiz bir manzaraya maruz kalarak mı?
Her şey bir annenin rahminde başlıyor. Her şey, bir annenin ve bir babanın; kendine ve yaşadığı kültüre ne anlam yüklediği gerçeği ile yüzleşmesi ile başlıyor.
Ünzile, dünyanın “köyün en son çitinde” bittiğine inanmamış olsa; kendisini kurtarabilir miydi kaderinden? Kuşaklar boyunca yinelenen ve bizim kollektif bilinçdışından devraldığımız “kurban rolü”nden sıyrılması, sadece “inanarak” mümkün olur muydu dersiniz?
Bilemiyorum.
Politik kararların, sivil toplum hareketlerinin ötesinde; insanın kendisi ile meselesinde benim cennetim.
Coğrafya bizim kaderimiz ama kaderlerimiz de gayretlerimize bağlı belki de?
İtiraz etmek, anlamak için çabalamak ve içimizde durmadan konuşan sese kulak vermekten başka yolumuz var mı? Çitin ötesine geçmek için bir adım atmaktan başka?…
