Kadın dert yanıyor. Ev işleri hiç bitmiyor. Her şey tam rayına giriyor, mevsim değişiyor. Başa sarıyor. Ömür geçiyor. Doktor yapmayıversen diyor, biraz azaltsan. Az biraz kendine zaman ayırsan, nefes alsan. Kadın içim içime sığmıyor diyor, içim içime sığmıyor doktor; canım durmuyor.
Can bu, durur mu hiç yerinde? Durmaz elbette.
Çıkmak ister yerinden. Vermek ister kendini, almak ister başkasını.
Geçtiğimiz sayılardan birinde bir Çin İmparatorunun bahçesindeki bülbülün sesine aşık olduktan sonra başından geçenleri anlatmıştım. Buradaki sembollerin psikolojik karşılıklarını da vererek insan olma serüvenine kadim öğretiler penceresinden bakmaya çalışmıştım.
Bu öykü ise bir televizyon programından. İzleyici soruyor, uzman yardımcı olmaya çalışıyor. Sorun temizlik hastalığı!
Kadın temizliyor. Saatler boyunca, günler boyunca, yıllar boyunca…
Peki neden bir türlü “içi rahat etmiyor?”
Can, Rabbul Aleminin bizlere ruhundan üflediği o İlahî nefes; dünyaya sığmaz diyor erenler. Geldiği yeri özler; cenneti; sonsuzluğu özler. Bütünlüğü özler.
Biz ise, kimi kere canımız sıkılarak; kimi kere canımıza susayarak; kimi kere canımıza değerek; ömrü bu özlemin peşinde geçiririz.
Sanırız ki dışımız temiz olursa, içimiz de temizlenecek.
Sanırız ki özlemiyormuş gibi yaparsak hasretimiz dinecek. Her şey yolunda gibi yaparız, evimiz, eşimiz, evladımız, işimiz, arabamız, seyahatimiz bize yetecek sanırız.
Bir kadın, temiz olduğunu bildiği bir yeri tekrar tekrar temizleyerek acaba neden arınmak istemektedir?
İç aleminde silmek istediği, görmeye tahammül edemediği neye tekabül etmektedir evi?
O an gelip de, görmeye cesaret ettiğinde; biriken tüm kirli çamaşırları bir bir döktüğünde; geçmişle, gelecekle yüzleştiğinde; yine de temizlemek ister mi evini aynı gayretle?
Kadın dert yanıyor. Ev işleri hiç bitmiyor. Her şey tam rayına giriyor, mevsim değişiyor. Başa sarıyor. Ömür geçiyor.
Kadın bir an durdu. Düşündü. Canım dedi kendine, canım. Benim canım, ne istiyor? Buraya neden gelmiştim, neydi geliş niyetim?.
Vakit 11 aydan en hayırlı olandı. Kadın arındı. Çünkü arınanda barınırdı yaşam. Kadın, içine yeni temizlenmiş evi gibi baktı.
Vakit ramazandı. Onu, kendinden alıkoyan her şeye veda; canına yurt olana vuslat zamanıydı.