Her yıl adım adım yaklaşan, daha çok iftar planları ile süslemeye alışık olduğumuz bu güzide ay bizi sarmaya geldi…
İnsanız ve sürekli bir değişim içerisindeyiz. İç dünyamız da dışımızdaki dünya gibi mevsimlerden geçiyor. Rabbimiz, bizi bizden de iyi tanıyor olduğu için; emirleri ile kendimizi onarmamızı, toparlamamamızı istiyor. Zira yaşayan her şey gibi biz de çürümeye müsaitiz. Kalbimizin diriliği, hayatta olduğumuzun en büyük delili. Gelin görün ki yaşadığımız dünya kalbimizi susturmaya, kurutmaya yönelik çalışıyor. Her an yeni bir gündem ile ve gündelik hayatın telaşesi içerisinde tüketiyoruz ömrümüzü.
Ramazan ayı, kalplerimize doğru seyahat etmenin; yemek-içmek gibi bizi fazlaca meşgul eden eylemlere ara verip, daha derin daha gerçek “kendimiz” kim bunu anlamak için çabalamanın ayı. İçsel dönüşüm kavramının ve kamplarının trend olduğu bir dönemde, Peygamber Efendimizin dönem dönem Hira mağarasına çekildiğini anımsamakta fayda var. Duygu ve düşüncelerimizin kaynağı olan iç dünyamız, özenle bakılmayı, arınmayı ve güçlenmeyi bekliyor. Evlerimize, araçlarımıza, arkadaşlarımıza gösterdiğimiz özen kadar bile özen göstermiyorsak kalp alemimize; mutsuzluktan yakınmamız ne kadar anlamlı olabilir?
Hüzünlenmekten, yüzleşmekten, acı çekmekten kaçabileceğimiz AVM’ler bize ne kadar yakın olabilir? Gittiğimiz her yere bizimle gelen sandıklarımızın içi tıka basa doluysa, aldığımız yeni elbise yenilenmemize yetmeyecek elbette. Korkularımız, kaygılarımız ve acılarımızla insanız. Sevinçlerimiz kadar hüzünlerimiz de yaşanası. Bu yüzden biz Ramazan ayında hem açlığı hem tokluğu daha derinden idrak ediyoruz ya…
İnsanız. Zıtlıklarımızla insan… Bu Ramazan, soframızı birilerine beğendirmek için duyduğumuz telaşın belki onda birini “gönül soframızı” kurmak ve neler varmış bir bakmak için duyalım mı ne dersiniz?
Tatlı telaşlar bunlar. Güllaç gibi… Hayırlı Ramazanlar…