Doğum hayattır; yaşamdır doğum, yaşamın ta kendisi.
Tohumdan ağacın, çiçekten meyvenin, yumurtadan civcicin, balığın, kozadan kelebeğin çıkmasıdır doğum. Güneşin doğmasıyla günümüz aydınlanır, insanın doğumu ile cennet kadının ayakları altına serilir.
Doğum, doğumun halleri, görünüşte çokça farklı, özünde aynı manayı içeren sonsuz sayıda doğumlar.
Yaşamın hem meyvesi hem çekirdeği hükmünde…
Her doğum ayrı bir hayat, her hayat kendine özel program külli programın içinde. Sonsuz mucizelerin en özel mucizesi her biri…
Güneş, bulut, hava, toprak, her birindeki ince ayarlar, hikmetli dengeler tohumu gayrete getirir, yeni bir hayata yeni yeni tohumlara yol açar. Bütün şartlar hazır olduğunda başlar tohumun meyveye doğma yolculuğu. Meyvenin içinde saklanır gelecek yaşamların tohumları…
Çekirdeğin, tohumun, hücrenin, toprağın farklılaşma, değişme, dönüşme, olgunlaşma yolculuğunun en önemli süreci, bütün Esma’ların cisimlendiği anlardır doğumlar.
Güneşin doğması için mutlak ilim ile yapılmış planlama, kelebeğin doğumundaki ince ayarlara denktir.
Neticede her doğum insanın doğumuna temas eder, hizmet eder. Hava, su, toprak , güneş insanda sperm olur, yumurta olur, karaciğer, beyin, böbrek, kas, kemik, kan olur. Dört unsurun terkibi ile ağlayan, gülen, şefkat eden, seven, öfkelenen insanın doğumu, sanki kainatın doğumu olur. Evrenin küçültülmüş bir misali olan İnsanın doğumu, tüm doğumları bünyesinde bulundurur.
Yeryüzünün halifesi olan, Ayet-i Kerimede ‘’Ona kendi ruhumdan üfledim ‘’ buyurulan ( sad : 72 ) insan…
Kainatın meyvesi insan…
İnsanın doğumu…
Mutlak sonsuz bir ilmi, sanatı, ölçüyü, kudreti an be an insana gösterir. Kadın bedeni Hayy isminin tecellisini bizzat doğurmakla yaşar, yaşatır. Doğumla birlikte şefkat her bir hücresine işlenir kadının ve kadın anne olur çocuğu doğduğunda.
Kadın çocuğunu doğururken, çocuk anneliğe doğurur kadını.
Doğum mucizedir. Bir avuç toprağın gören duyan, ağlayan gülen insan olma yolculuğundaki mucize. İnsan bir çok yaşam mucizesini hayretle seyrederken kadın, doğumla birlikte bedeninde yaşar hayat mucizesini.
Hayretle izler yolculuğun seyrini, bedeninde olan biten tam da olması gerektiği gibi olur, o bir şey yapmadan bilmeden bilemeden. İnsan yavrusu bir yol göstereni varmışçasına yolunu bulur, usulünce ilerler. Her yavru gibi. Sessiz sakin güvenle.
Her yavru kıymetlidir. Her anne verilmiş olan şefkat koruma, kollama güdüsüyle yavrusunun üzerine titrer. Ölesiye de sever yavrusunu.
İnsan… Bir avuç topraktan olup ta duygulara esir olan insan.
Sevgisi korkulara endişelere kolaylıkla dönebilir, çok sevdiği yavrusuna zarar vermekten korkar doğum yolculuğunda, kendisi gibi yavrusunun da mutlak sevginin eseri olduğunu unutarak. Yanlış yapmaktan korkar, doğru yapma bilgisinin kendisine verildiğini unutarak.
Telaşlanır, acele eder, her varoluşun varlık zamanlamasının yapılmış olduğunu unutarak.
Çoğu zaman gaflete düşer insan.
Dünyayı güneşin çevresinde döndüren, ayı gökyüzüne asan, geceyi yıldızlarla süsleyen spermi yumurtaya kavuşturan Mutlak İlim ve Kudret Sahibi, Plan Yapıcı sanki doğumda bebeği ve anneyi unutmuş başıboş bırakmış zannıyla ‘’Nasıl olacak, ne yapacağım, ben yapamam…” kelimeleri dökülür ağzından.
Oysa doğum, mutlak bir planın düzenin bilginin içinde şefkatle gözetilen bir yaşam yolculuğudur.
Son tahlilde.
Bir kadın için yaşam neyse doğum odur. Yaşamın her kesitindeki duruş ve tavır doğum yolculuğuna yansır, etkiler. Yaşamın korkuları doğumun korkuları olur. Yaşam sevinci doğumu neşeli kılar.
İnsan olmanın hafifliği hakimse yaşama, doğum danstır, neşedir, şükürdür .
Yaşamı görmek, duymak, koklamak, Esmaları görmek duymak koklamaksa… Doğumda kadın, göz kamaştırıcı renkleri, ahenkli ritmi, baş döndürücü kokuyu deneyimler.
Doğum sevgidir. İki hücrenin buluşması için verilen sevgi doğumla elle tutulur hale gelir.
Doğum senfonisinde tüm bedenin, her bir hücrenin, bütün hormonların uyumlu sesi, Kudreti, Rahim’i, Rahman’ı, Hayy- ı kulaklarımıza fısıldar durur.
Velhasıl doğum hayattır.