Vicdanın Diğer Adı; Anne

Annelik psikopatlık bence. Onla ağlamak, onla gülmek, o yemeyince açlıktan ölecek zannetmek, ipin ucu kaçtığında tamam artık düzelmez diye düşünmek, o ateşlendiğinde ateşi hiç düşmeyecekmiş hissine kapılmak… Böyle bir şey işte annelik.
 
Anne olmadan önce annelerin bazı konuşma tarzları çok komik gelirdi bana.
Doktor bey, bu ara sık sık pişik oluyoruz, bu ara hiç yemek yemiyoruz.” Birlikte yemeyip içmiyorlar, birlikte pişik oluyorlar herhalde deyip, gülüyordum.
O yemeyince yemiyormuşsun gerçekten, o pişikken sen olmuyorsun tabii ki ama olmuş kadar oluyormuşsun. O kadar rahatsız ediyor seni, o kadar acıyor canın.
Tarifi, açıklaması yok…
 
Geçenlerde katıldığım bir seminerde bir anne “Annelik vicdanını sorgulamakmış” dedi. O bunu söylediğinde kendimi sınadım hemen. Eve her geç geldiğim akşam, kendimi vicdansız bir anne gibi görüyorum. Saatlerdir ortada olmayan bir anne… Kendimi yoruyorum, üzüyorum. Sanki olmadığım her dakika onun için boş geçiyor, gelişimine zarar veriyorum diye düşünüyorum.
 
Çocuk sahibi olmadan önce duygusala bağlamamak konusunda daha iyiydim. Şimdi gözyaşım gözümün ucunda duruyor hep sanki. İşte bu durum, hormonlarımızın bize oynadığı oyun sonucu ortaya çıkan psikopatlık hali…
 
Kitaplara göre çocuk büyütülmüyor maalesef. Öyle olsaydı biyonik olurdu tüm çocuklar… Hissiz, robot gibi… Yaramazlık yapacaklar, ağlayacaklar, koşturacaklar…Bize izlemek ve yardıma ihtiyacı olduğunda kılavuz olmak düşüyor…Sakin sakin, sindire sindire, keyif almasını bilerek…
 
Böyle böyle büyüteceğiz işte… Ağlayarak, üzülerek, gülerek, eğlenerek… Bu duygu karmaşıklıklarımız içinde bir bakmışız kocaman olmuşlar…
 

İrem U.

Aysha Dergi Yazı İşleri Müdürü olan İrem Uluerciyes, moda, güzellik, stil, güncel konularda yazılar yazıp, alanında uzman isimlerle röportajlar gerçekleştirmektedir.

Henüz Yorum Yok

Bir Cevap bırakın

wordpress tasarım web tasarım